پنجشنبه ۲۲ خرداد ۹۹
مسئله این است گاهی در این دنیای بزرگ، حس میکنم بیگانه ام. مردم زندگی خودشان را میکنند و من هیچ نمیدانم از فعل"زیستن". منظورم این است که عدالت پس چه میشود؟ عدالت، هم یک افسانه است. مثل تمام ان قصه های شیرینی که بچگی برایمان تعریف میکردند و در پایان، " همه به خوبی و خوشی در کنارهم زندگی کردند." هیچکس واقعا نمیداند همچین چیزی در جهان جود دارد یا ساخته یک ذهن خلاق است. همه فقط میدانند " یک روزی" بهترین تصوراتت، واقعی میشوند. یک روز میاید که غم روی سرت سایه نمی اندازد. یک روز میاید که انسان دلخواهت را ملاقات میکنی. یک روز میاید که پولدار میشوی. یک روز. شاید یک روز بیاید که عدالت واقعی شود. من بیگانه ایم بین انسان های دیگر. از یک سیاره دیگر امده ام. فکر میکنم. تا جایی که منطق و احساسات دست هم را میگیرند و درون دره-ی "واپاشی" میپرند. بله عزیزم! من بیزارم از این دنیا که همه چیز به اسم عدالت، تو را میکشد. مردم بی انصاف هستند. هیچ چیز به اسم "عدالت کامل" وجد ندارد. همانقدر که چیزی به نام " انصاف کامل" هم وجود ندارد. عدالت تو، برای یک نفر ظلم است. این جنایت است. شکلش را تغییر داده اند تا زیاد به چشم نیاید
میدانی، یک اتفاق هایی باید بیافتند. باید بلند شوی و بروی سراغ یخچال. بطری آب را سر بکشی و این ایده به ذهنت برسد که میتوانی بنویسی. باید در یک، شنبه-ی ابری، بگذاری اشکهایت راه خودشان را پیدا کنند. باید وقتی صدای در زدن ناامیدی را شنیدی، او را دعوت کنی به یک عصرانه. بروید، چای بنوشید و باهم به امید بخندید. باید یک موسیقی غم انگیز گوش دهی و بگویی" خودش است!". باید گریه کنی. نریختن اشکها، بیشتر از ریختنشان دردناک است. پیرت میکنند. باید، موبایلت را چک کنی، منتظر یک نوا باشی، تا تایید کند همه چیز دقیقا درست است. تو جایی درستی هستی. باید پایت را به این دنیا میگذاشتی. باید راه رفتن، حرف زدن و نوشتن را یاد میگرفتی. باید دوست پیدا میکردی. باید غمزده میشدی. باید یک نفر را پیدا میکردی تا حالت را بفهمد. باید یک صفحه جدید برای نوشتن پیدا میکردی. اما یک نبایدی وجود دارد. نباید میمردی. اگر نبودی، تمام این اگر ها معنایی نداشت.